نقش تغییرات اپی ژنتیک دوران حاملگی و ایجاد آسم
روان ما: خراسان رضوی پژوهشگران دریافتند، تغییرات اپی ژنتیک در دوران حاملگی ممکنست در ایجاد آسم نقش داشته باشد.
به نقل از مدیکال اکسپرس، آسم بیماری مزمنی است که ۲۵ میلیون نفر در ایالات متحده را تحت تاثیر قرار می دهد. داشتن یک مادر مبتلا به آسم عامل خطر مهم شمرده می شود و نتایج یک پژوهش جدید ممکنست دلیل آنرا توضیح دهد.
گروهی از پژوهشگران دانشگاه شیکاگو آمریکا تفاوت های اپی ژنتیکی شایان توجهی را در سلول های راه هوایی بیماران مبتلا به آسم که مادران آسمی دارند، در مقایسه با بیمارانی که مادرانشان هیچ گاه آسم نداشته اند، یافته اند.
دکتر کارول اوبر و گروه تحقیقاتی وی سال ها به بررسی تاثیرات ژنتیکی که به ایجاد آسم کمک می نماید همچون عوامل اپی ژنتیکی پرداخته اند. اپی ژنتیک به تغییراتی در نحوه بیان ژن ها اشاره دارد که توسط تغییرات یا جهش در خود توالی DNA هدایت نمی شوند. در عوض فعالیت ژن را می توان با اتصال ساختارهای شیمیایی کوچک مانند گروههای متیل به DNA تحریک یا متوقف کرد. خیلی از عوامل محیطی همچون محیط درون رحمی بر الگوهای متیلاسیون DNA(فرایند بیوشیمیایی که در رشد و نمو عادی موجودات رده بالا دارای اهمیت است) تاثیر می گذارند.
در این تحقیق گروه تحقیقاتی الگوهای متیلاسیون DNA متفاوتی را در سلول های اپیتلیال راه های هوایی تحتانی بزرگسالان مبتلا به آسم با مادران مبتلا به آسم در مقایسه با کسانی که مادرانشان آسم نداشتند، پیدا کردند.
دکتر کوین مگنای، محقق اول این تحقیق، اظهار داشت: الگوهای متیلاسیون در کسانی که مادران مبتلا به آسم داشتند با کاهش بیان ژن ها در مسیرهای در رابطه با ایمنی ارتباط داشت.
این مسیرهای در رابطه با ایمنی با اختلال در سیگنال دهی سلول های تی مرتبط هستند. سلول های تی نوعی از سلول های ایمنی تطبیقی هستند که در مبارزه با عفونت ها همچون مسیرهای در رابطه با پاسخ های ایمنی معیوب به ویروس ها و باکتری ها نقش دارند. از نظر بالینی یک نوع شدید آسم وجود دارد که به آن آسم نوع ۲ با شدت کم گفته می شود و با عدم پاسخگویی به درمان های استاندارد کورتیکواستروئیدی که فرآیندهای التهابی را سرکوب می کند، مشخص می شود.
اوبر می گوید: درمان این زیرگروه آسم بسیار دشوار است. نتایج ما نشان میدهد یک علت زمینه ای به سبب اختلال در پاسخ های ایمنی وجود دارد که بطور بالقوه عدم پاسخ درمانی به کورتیکواستروئیدها را توضیح می دهد و مسیرهای جایگزین را برای هدفی بعنوان درمان این گروه از بیماران پیشنهاد می دهد.
یکی از اصول مهم در این تحقیق این است که در یک جمعیت متنوع انجام شده است؛ شرکت کنندگان در این تحقیق بیمارانی از کلینیک های پزشکی آسم دانشگاه شیکاگو بودند. خیلی از آنان در ساوت ساید زندگی می کنند، جایی که آسم بسیار شایع است.
مگنای اظهار نمود: داشتن بازنمایی از عوامل خانوادگی و اجتماعی فرهنگی متنوع در تحقیقات مهمست برای اینکه به ما می گوید که این یافته ها بین جمعیت های مختلف صادق است. تفاوت های قابل توجهی در میزان آسم وجود دارد که تاکید بیشتری بر لزوم تفاوت در تحقیقات آسم می کند.
این تحقیق با سلول های برگرفته از بیماران بزرگسال انجام شد اما نتایج هیجان انگیز در سلول های اپیتلیال راه هوایی که از یک گروه مستقل از کودکان گرفته شده بود، تکرار شد. پژوهشگران براین باورند که تغییرات اپی ژنتیکی مشاهده شده در بیماران مبتلا به آسم شاید در دوران حاملگی رخ داده و قرار گرفتن در معرض محیط درون رحمی مادر مبتلا به آسم، ظرفیت آنان را برای مبتلاشدن به آسم در مراحل بعدی زندگی شکل داده است.
اوبر بیان کرد: این واقعیت که همین نتایج در گروهی جداگانه از کودکان تکرار شد، از این ایده حمایت می کند که این تغییرات مدت ها پیش از بزرگسالی وجود دارد.
تحقیقات بیشتری برای تعیین جدول زمانی این تغییرات و اثرات آن بر آسم مورد نیاز است. گروه تحقیقاتی اوبر درحال کار روی یک تحقیق طولی در نوزادان جهت بررسی بیشتر این اثرات زمانی است.
تحقیقات درحال انجام در آزمایشگاه اوبر با همکاری مگنای و گروه تحقیقاتی فعلی وی در دانشگاه کالیفرنیا سانفرانسیسکو روی تعاملات بالقوه بین میکروبیوم، اپی ژنتیک و توسعه آسم متمرکز شده است.
این تحقیق با عنوان «اثر متیلاسیون DNA در سلول های راه هوایی از کودکان بالغ مادران مبتلا به آسم منعکس کننده زیرگروه های آسم شدید است» انتشار یافته است.
یافته های این تحقیق در تاریخ ۶ ژوئن در مجله Proceedings of the National Academy of Sciences منتشر گردید.
منبع: ravanema.ir
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب