گزارش،
روایت آنهایی که دیابت عضوی از بدن شان را قطع کرده است
به گزارش روان ما، خراسان رضوی «وقتی به هوش آمدم دیدم پای ام نیست. خیلی به من سخت می گذشت. در این یک سال و خورده ای ۱۰ سال پیر شدم». «وقتی به دکتر رجوع کردم، گفت باید انگشتت را قطع نماییم. شب ها از درد داد می زنم، مسکن هم فایده ندارد». «پای چپم زخم کوچکی شد و پیگیری نکردم، پس از عفونت به دکتر رجوع کردم و گفت دیر آمدی باید شست پای ات را قطع کنیم».
به گفته ایوب توکلیان، جانشین معاون درمان دانشگاه علوم پزشکی مشهد حدود ۱۵ درصد بیماران دیابتی در طول زندگی گرفتار عارضه زخم پا و در نهایت قطع عضو می شوند، طی چهار سال قبل هم آمار قطع عضو بیماران دیابتی در مشهد ۸۰۰ مورد بوده است. قطع عضو علاوه بر هزینه های بالا، عوارض روحی و روانی هم برای بیمار و هم برای خانواده بیماران دارد.
فکر نمی کردم یک زخم کوچک پای ام را سیاه کند
ماجرای قطع عضو رقیه که خودش سرپرست خانواده هم هست از زخم انگشتش در روزی که یک جعبه گوجه رابا پا تا خانه هل داده است، شروع می شود: «یک جعبه گوجه گرفته بودم که تا خانه با پا هول دادم، وقتی به خانه رسیدم متوجه شدم انگشت شستم خونی شده، یک هفته گذشت و انگشت من ورم کرده بود، اما باز هم صبر کردم، تا این که بهتر نشد؛ ازاین رو یک ماه پیش به دکتر رجوع کردم و گفت باید انگشتت را قطع نماییم. شب ها از درد داد می زنم، مسکن هم فایده ندارد. افرادی که دیابت دارند یک زخم کوچک را جدی بگیرند. من فکر نمی کردم یک زخم کوچک پایم را سیاه کند، همان زخم کوچک کار دستم داد.».
خانم نادری ۴۴ سال دارد و ۵ سال است که با دیابت دست وپنجه نرم می کند. او در رابطه با زمانی که متوجه بیماری اش می شود، می گوید: بیماری من از استرس و اعصاب به وجود آمد. مدتی بود زیاد آب می خوردم و دهانم خشک می شد، پس از اینکه به دکتر رجوع کردم آزمایش نوشت و گفت دیابت داری، تعجب کردم. دارو استفاده می کردم، البته چون مشکل کبد دارم، پس از استفاده گرفتار درد پهلو می شدم؛ ازاین رو پس از تمام شدن داروها آنرا کنار گذاشتم و گفتم پرهیز می کنم. داروهای گیاهی، آبلیمو، آبغوره و آویشن استفاده می کردم، اما فایده ای نداشت.
او با گلایه از زیاد بودن هزینه های درمان بیان می کند: هزینه ها وحشتناک افزوده شده است. دکتر دو بار برای من دارو نوشته که هزینه آن ۷۰۰ هزار تومان شده، ۱۵ روز، روزی دوبار هم پانسمان می کردم که روزی ۵۰ هزار تومان می شد. از کجا بیاورم؟
می خواستم پای مصنوعی بخرم، اما چون قیمت آن بالا بود، دیگر دنبالش نرفتم
حسین فرهادیان ۴۳ ساله و حدود ۱۲ سال است که دیابت ارثی دارد: « مادر، برادران و خواهرم هم دیابت دارند. مصرف شیرینی من هم بالا بود، خواه ناخواه فرد دیابتی به مصرف شیرینی گرایش دارد. روزی که دکتر رفتم و گفتند دیابت داری، ناراحت شدم، چونکه این درد درمان ندارد. روزهای اول رعایت می کردم، اما بعد گفتم فایده ندارد. ابتدا از ابتلای خودم به دیابت ناراحت شدم، اما چون در خانواده هم سابقه داریم، برایم طبیعی شد».
پای فرهادیان تیرماه سال قبل از ساق قطع شده است. ۱۰ سال پیرتر شدن در این یک سال، عبارتی ست که او از آن برای بیان رنج روزهای بعد از قطع پای اش استفاده می کند: «از یک سال و نیم قبل پایم عفونت کرده و زخم بود. یک روز در بین برای درمان می رفتم، اما آن فرد خیلی باتجربه نبود. زمانی که در مورد بهبود وضعیت خودم سوال می کردم، می گفت خوب می شود، خاطرت جمع باشد، اما روز به روز بدتر شد و به حدی رسید که عفونت تمام خون مرا گرفت. روزی که مرا به بیمارستان بردند، به کما رفته بودم و کار خدا بود که برگشتم. من که بیهوش بودم، اما به خانواده ام گفتند اگر پای مرا قطع کنند امکان دارد زنده بمانم».
افراد دیابتی به بیمارستان ها بروند و ببینند اگر پرهیز نکنند چه آینده ای در انتظارشان است
او ادامه می دهد: وقتی به هوش آمدم دیدم پایم نیست، خیلی به من سخت می گذشت. در این یک سال و خورده ای ۱۰ سال پیر شدم. فردی بودم که در خانه طاقت نمی آوردم و مدام سر کار بودم، اما یکباره خانه نشین شدم و برای خرج خانه به من کمک می کردند. خیلی تحت فشار بودم. هم اکنون سه، چهار ماه است از خانه بیرون آمدم و از کسی ماشین گرفتم و درحال کار هستم، حال و روزم بهتر شده است. افراد دیابتی به بیمارستان ها بروند و ببینند اگر پرهیز نکنند چه آینده ای در انتظارشان است.
فرهادیان در مورد هزینه های درمان خود می گوید: می خواستم پای مصنوعی بخرم، اما چون قیمت آن بالا بود، دیگر دنبالش نرفتم. من قرص و انسولین مصرف می کردم، انسولین که نگرفتم، قرص هم گران شده و در توانم نیست، خرید کنم.
۳۰ آمپول چرک خشک کن زدم، فایده ای نداشت
حسین دریائی، ۴۶ سال دارد و از ۱۰ سال پیش به دیابت مبتلا شده است: «دیابت من عصبی است. سالهای اول آنرا به شوخی می گرفتم و می گفتم چیزی نیست. در ابتدا که متوجه بیماری ام شدم، پای چپم زخم کوچکی شد و پیگیری نکردم، پس از عفونت به دکتر رجوع کردم که گفتند دیر آمدی باید شست پایت را قطع کنیم».
او ادامه می دهد: خیلی پیگیر درمان بودم، ۳۰ تا آمپول چرک خشک کن زدم، اما فایده ای نداشت و میزان دیابت من ۳۰۰ بود. پس از قطع انگشتم متوجه شدم کف پایم هم عفونت دارد، آنرا درمان کردم، اما بعد روی پایم گرفتار مشکل شد، در نتیجه در بیمارستان بستری شدم که پس از ۱۵ روز درمان، فایده ای نداشت.
دریائی بیان می کند: بخشی از این مورد به علت سهل انگاری خودم هم بود، چونکه کارهایی که گفتند را انجام ندادم؛ ازاین رو مجدد به اتاق عمل رفتم و پای چپم را از مچ قطع کردند. حدود ۵ ماه از آن زمان می گذرد و هم اکنون شرایط دیابت من مساعد است. پس از قطع پا چهار و ماه نیم نتوانستم کار کنم و هم اکنون هم هر دو روز یک مرتبه سر کار می روم، آن هم در حد نصف روز.
او ضمن گلایه از هزینه های درمان و عدم پرداخت هزینه ها از طرف بیمه می گوید: من بیمه تأمین اجتماعی و پاسارگاد بودم که پس از درمان بیمه به درستی جواب من را نداد. بیمه ها به هر علتی می خواهند از پول دادن سر باز بزنند، به قدری بهانه می آوردند که بیزار می شوی. بیمه تأمین اجتماعی گفت باید یک سال از زمان بیمه کردن شما بگذرد تا پول درمانت را پرداخت نماییم، چون یک سال کامل نشده، مبلغی به شما تعلق نمی گیرد. تابحال حتی هزار تومان هم به من نداده اند، تمام پول را از جیب خودمان دادیم. من دو سال هم بیمه پاسارگاد داشتم، اما وقتی رجوع کردم گفتند چرا از قبل نگفتید دیابت دارید و هیچ پولی به من ندادند. من یک سرپرست خانواده با دو بچه کوچک هستم، چهار ماه بیمارستان بستری بودم و از آن روز کل زندگی من یک متر در دو متر، روی تشک، بود. ۶ ماه در خانه افتادم، یک نفر نباید بگوید این هزار تومان را بگیر و برای بچه ات شکلات بخر تا گریه نکند. این همه پول برای بیمه ریختیم، نباید به درد ما بخورد؟
دیابت یک بیماری غیرواگیر است که در آن بدن به اندازه کافی انسولین تولید نمی کند و قند خون به صورت غیر طبیعی افزوده می شود. خستگی مفرط، تشنگی زیاد، افزایش اشتها همراه با کاهش وزن، تکرر ادرار، ضعف و بی حالی، تاری دید، تشنگی زیاد و پرخوری از شایع ترین علایم دیابت است. قطع عضو، نارسایی کلیوی، سکته قلبی، مغزی و.. هم همچون عوارض بیماری دیابت است که این موارد از خود بیماری خطرناک تر است. درصورتیکه دیابت در مراحل اولیه درمان و کنترل نشود، خطرآفرین است.
بیماری دیابت قاتلی خاموش است که کوچک ترین سهل انگاری در درمان آن می تواند باعث فاجعه بزرگی برای فرد دیابتی شود؛ ازاین رو توجه به درمان این بیماری از ابتدا بسیار حائز اهمیت می باشد.
روز جهانی دیابت هرساله در تاریخ ۱۴ نوامبر (۲۳ آبان) در بیشتر از ۱۶۰ کشور جهان برگزار می گردد. سال جاری در کشور ما هم هفته دیابت از ۲۱ تا ۲۷ آبان است.
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب